برون کن سر که جان سرخوشانی

فروکن سر ز بام بی نشانی

به هر دم رخت مشتاقان خود را

بدان سو کش که بس خوش می کشانی

که عاشق همچو سیل و تو چو بحری

که عاشق چون قراضه ست و تو کانی

سقط های چو شکر باز می گوی

که تو از لعل ها در می فشانی

زهی آرامگاه جمله جان ها

عجب افتاد حسن و مهربانی

ز خوبی روی مه را خیره کردی

به رحمت خود چنانتر از چنانی

به هر تیری هزار آهو بگیری

زهی شیری که بس سخته کمانی

به هر بحری که تازی همچو موسی

شکافد بحر تا در وی برانی

همه جان در شکر دارند از وصل

که هر یک گفت ما را نیست ثانی

به کوه طور تو بسیار موسی

ز غیرت گفته نی نی لن ترانی

ز شمس الدین بپرس اسرار لن را

که تبریز است دریای معانی